ความบางตอนในนิราศถลาง

        นายมี หรือ หมื่นพรหมสมพัตสร หรือ หลวงศุภมาตรา ( มี ) ได้เขียนนิราศเมืองถลางไว้เมื่อประมาณพ.ศ. ๒๓๗๖ – ๒๓๗๗ นิราศที่เขาได้แต่งคือ นิราศถลาง นิราศพระแท่นดงรัง นิราศเดือน และนิราศสุพรรณ

       นิราศถลางได้กล่าวถึงการเดินทางตั้งแต่กรุงเทพฯถึงเมืองถลาง ว่าเขาได้ลงเรือสำเภาที่ท่าน้ำวัดโพธิ์ เรือออกจากปากน้ำสมุทรปราการ แล้วใช้ใบแล่นเลียบฝั่งผ่านบ้านแหลม – โตนดหลวง เพชรบุรี –สามร้อยยอด – บางสะพาน  ประจวบคีรีขันธ์ – ปากน้ำชุมพร – หลังสวน – ถึงไชยา อ่าวบ้านดอน – แล้วเข้าแม่น้ำตาปี เปลี่ยนเป็นเรือพาย – ท่าข้าม – พุมเรียง – พุนพิน – ถึงบ้านพระแสง จนถึงปากพนม แล้วเดินบก โดยเช่าช้างเป็นพาหนะ ผ่านเขาพนม จนถึงเขานางหงส์  ดังกลอนตอนหนึ่งว่า

       ถ้าหากพิจารณาการเดินทางของนายมีว่า เมื่อลงจากเขานางหงส์แล้วเดินไปไม่นานก็ถึงเมืองถลาง มีบ้านหลังใหญ่ของพระยาถลาง ที่ล้อมรอบด้วยกำแพง ด้านหลังเมืองถลางเป็นทิวเขาสูง  มีแม่น้ำไหลผ่ากลางเมือง มีเรือสำเภาต่างจอดอยู่ท้ายเมือง...

        เมืองถลางที่นายมีพูดถึงน่าจะเป็น เมืองถลางที่พังงา คือ อำเภอเมืองพังงาปัจจุบัน แสดงว่าช่วงนั้น พระยาถลางเจิมยังไม่ได้ย้ายเมืองกลับมาเกาะถลาง นายมีอยู่เมืองถลางสี่ปี ดังกลอนว่า “...แต่ปีกุนเดือนยี่จนปีขาล...”

        วันหนึ่งเพื่อนชวนไปไหว้พระพุทธบาท โดยเดินทางตัดป่าจากเมืองถลางพังงาถึงชายทะเลใช้เวลาเดินทางสองวัน แล้วข้ามทะเลเดินทางบกด้วยทางเกวียนต่อ มีต้นตาลโตนดเป็นจำนวนมาก จนถึงบ้านคน

       จากกลอนนี้แสดงว่านายมีกับเพื่อนออกเดินทางจากเมืองถลางพังงา ผ่านเมืองตะกั่วทุ่ง แล้วถึงปากพระ ข้ามช่องแคบท่านุ่น ไปยังเกาะถลาง เดินทางเกวียนจนถึงเมืองถลางที่ถูกพม่าเผาร้างมาตั้งแต่ปีพ.ศ. ๒๓๕๒ มีคนอยู่จำนวนน้อยที่ทำมาหากินด้วยการเพาะปลูกข้าวพืชผัก

*******

นายมี ถือกำเนิดเมื่อพ.ศ. ๒๓๕๘ ที่จังหวัดชัยนาท แล้วเดินทางเข้ากรุงเทพฯ บวชเณรที่วัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม หรือวัดโพธิ์ เมื่ออายุประมาณ ๑๐ – ๑๒ ปี จนได้เป็นศิษย์ของสุนทรภู่ “...ฉันเป็นศิษย์สุนทรยังอ่อนศักดิ์...” จนอายุประมาณ ๑๘ – ๑๙ ปี ได้ติดตามผู้ใหญ่ไปเมืองถลาง ในขณะที่ยังบวชเณร “...อยากใคร่บวชถือศีลพระชินสีห์   แต่อายุยังไม่ครบประจบปี...”   หลังจากบวชพระสึกแล้ว เข้ารับราชการเป็น หมื่นพรหมสมพัตสร นายอากรเดินสวน เมืองสุพรรณบุรี แล้วย้ายไปรับราชการที่เมืองชัยนาทในตำแหน่ง หลวงศุภมาตรา(มี) จนถึงแก่กรรมเมื่อประมาณพ.ศ. ๒๔๑๓

 <<<<<<<>>>>>>>