สดุดีวีรชนชาวถลาง พ.ศ. ๒๓๕๒

ฉบัง ๑๖

            กล่าวการม่านมาราวี                                    บกน้ำย่ำยี

         ณ ที่ทักษิณถิ่นไทย                                        

            อะเติงวุนแม่ทัพใหญ่                                   ให้งะซานชาญชัย

         ถือไพร่หนึ่งพันจรัลคลา

            เจยะตุเรียงจอใจกล้า                                    ปลัดทัพฝ่ายขวา

         นำพลสามพันคั่นเคียง                                   

            แล้วให้สิงขะตุเรียง                                      นำไพร่พร้อมเพรียง

         สี่พันปลัดซ้ายหมายรอน

            เป็นทัพเรือล้อมรอบขอบนคร                      ถลางย่าน “บ้านดอน”

         ทุกด้านราญรุกบุกบัน

            พลไพร่ในถลางปางนั้น                               ประมาณสองพัน

         ป้องกันรักษาปราการ

            ไม่ท้อต่อกรรอนราญ                                   พระยาถลางใจหาญ

         นามขนานคุ้นคุ้นบุญคง

            สั่งยิงปืนใหญ่ใจจง                                      ผลาญม่านลาญลง

         ยืนยงอยู่ยี่สิบวัน

            พม่าแม้พลแปดพัน                                      ร่วมแรงแข็งขัน

         มุ่งมั่นตึไทยได้ครอง

            ก็ไม่ได้สมอารมณ์ปอง                                 ไทยกลับรับรอง

         ปกป้องถลางอย่างดี

 วสันตดิลกฉันท์  ๑๔

            กล่าวฝ่ายตุเรียงสะละกะยอ                          บมิย่อถล่มตี

         ชุมพรก็พ่ายพยุหะหนี                                     อริลี้มิมีขวัญ

            ทัพนี้มิช้าก็จรเสริม                                      พลเพิ่มจรัลผัน

         รุมรบถลางนคระพลัน                                    พหุพวกผนวกมา

            ทัพมวลประมาณนหุตะมัต                          ติสหัสสแสนยา

         ทุ่งถมระดมพหุนรา                                        จะถล่มถลางลาญ

            เจ็ดวันสนั่นพระธรณี                                   ริปุตีสะท้านขาน

         ทัพไทยไฉนจะปะทะทาน                              เพราะน้ำน้อยก็แพ้ไฟ

            บ้านดอนนครระยะสิโล่ง                            ถละโปร่งตลอดไป

         ม่านรุมถล่ม ฤ มิประลัย                                  ผิจะลี้ก็เหลือเข็ญ

วิชชุมมาลาฉันท์  ๘

            จึงในครานั้น                                                สองพันผองไทย

         ต้านทานม่านได้                                             เลือดไหลซ่านเซ็น

         ยี่สิบเจ็ดวัน                                                     เช้ายันจดเย็น

         ต้านต่อบ่เว้น                                                   พึงเห็นใจหาญ

            ชีพยับดับขันธ์                                             ราวพันคนเศษ

         สุดแสนสมเพช                                               ด้วยเหตุม่านผลาญ

         สามร้อยเขาจับ                                                อายอับดวงมาน

         กวาดต้อนจรม่าน                                           สงสารสุดทน

            เมืองแตกครั้งนั้น                                         สองพันสามร้อย

         ห้าสิบสามเป็นสร้อย                                       ในแผ่นดินต้น

         วันเสาร์ที่สิบสาม                                            ปีตามสากล

         ตามที่สืบค้น                                                   เดือนมกราคม

      เก้าค่ำเดือนยี่                                                นับปีโดยปอง

         “สองสามห้าสอง”                                          พ.ศ. เมืองล่ม

         นับปีแบบเก่า                                                  ไทยเศร้าโศกตรม

         ไม่ชื่นขื่นขม                                                   ไทยแพ้แน่นอน

            ถึงเจ้าเมืองเล่า                                              เขาเอาตัวไป

      ข้อมูลข้างไทย                                                ว่าไว้ตายก่อน

         ม่านเข้าเผายับ                                                 ขนทรัพย์สินจร

         จับราษฎร์กวาดต้อน                                       บ่ห่อนปรานี

            ม่านล้อมร่วมเดือน                                       เมืองเพื่อนแถบใต้

         ไม่มีเมืองใด                                                     ไปช่วยราวี

         ทัพกรุงก็หาย                                                  ห่วงฝ่ายกรุงศรี

         ห่อนยกโยธี                                                     สมทบรบรา

   “บ้านดอน” เดียวดาย                                   สู้ตายต่อต้าน

ควรแก่คำขาน                                                ทวยหาญผู้กล้า

ตาย, เจ็บ, ถูกจับ                                             เมืองยับอัปรา

         คงชื่อลือชา                                                     ว่ารักษ์แดนดิน

            สองพันเป็นพื้น                                            สู้หมื่นสามพัน

         เขาทุ่มทัพขันธ์                                               ล้อมกรอบรอบถิ่น

         สู้ได้ร่วมเดือน                                                 ไร้เพื่อนยลยิน

         ท้ายสุดจุดสิ้น                                                 สูญเมืองเรืองนาม

สัททูลวิกิฬิตฉันท์  ๑๙

            น้อมดวงแดสดุดีวจีลิขิตะตาม                   

         เมืองภินท์อรินทร์ขาม                                     ขยาด

            โอ้น้ำน้อย ฤ ไฉนจะชัยชนะอำนาจ

         เพลิงมากก็สามารถ                                        สยบ

            แม้นม่านชำนะถลางจะอ้างชยะประสบ

         พลเพียบจะเทียบทบ                                       ไฉน

            มาตรเมืองมิตรผิมาพม่าก็จะประลัย

         หากทุ่มและรุมไทย                                         ฤ ทาน

            เทิดท่านเถิดมนะเลิศประเสริฐพละสมาน

         เกียรตินามถลางนาน                                      นิรันดร์

            ฝีมือไทยและน้ำใจไฉนริปุจะทัน

         ศึกแม้นเสมอกัน                                             มิมา

           เทิดวิญญาณนระไทยและชัยชนะพม่า

      เชิดชูและบูชา                                                 ชโย

                                 ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

      ผู้ช่วยศาสตราจารย์จันทรศิริ แท่นมณี           ประพันธ์

                                  ๑๒ มกราคม  ๒๕๕๒